W Domach Profesorskich mieściło się 14 mieszkań pięciopokojowych, 2 mieszkania czteropokojowe, 2 mieszkania dla dozorców i 4 lokale handlowe. Pierwszymi lokatorami w 1928 r. zostali profesorowie: historyk Kazimierz Chodynicki, filozof Michał Sobeski (jeden z ojców założycieli Uniwersytetu), etnolog Eugeniusz Frankowski, chemik Tadeusz Miłobędzki, prawnik Zygmunt Lisowski, zoolog Jan Grochmalicki, histolog Tadeusz Kurkiewicz oraz zoolog Stanisław Runge. Mieszkania profesorskie pełniły swoją funkcję do II Wojny Światowej.

Podczas okupacji, gdy w domach profesorskich zabrakło ich prawowitych mieszkańców, budynek przejęty został przez Reichsuniversität Posen (Uniwersytet Rzeszy w Poznaniu). Zamieszkali tam wyżsi urzędnicy, niemieccy wojskowi, jak również pracownicy Uniwersytetu Rzeszy. Wraz z wejściem do Poznania wojsk radzieckich na początku 1945 r. budynek uległ częściowemu zniszczeniu.

Pod odbudowie do budynku zaczęli powracać profesorowie, którzy przeżyli wojnę. Należał do nich m.in. prawnik i były rektor - prof. Zygmunt Lisowski. Pojawili się również nowi mieszkańcy, profesorowie z innych uczelni w kraju, w tym naukowcy z utraconego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Był wśród nich znawca prawa administracyjnego, prof. Marian Zimmermann. Do Poznania przeniósł się również prof. Władysław Orlicz, przedstawiciel lwowskiej szkoły matematycznej oraz inny matematyk, prof. Andrzej Alexiewicz.

Czasy komunizmu odcisnęły piętno w postaci podziału mieszkań. Domy profesorskie zostały odebrane Uniwersytetowi przez komunistyczne władze (by powrócić jako uniwersytecka własność dopiero na początku XXI w.).

Tablicę odsłonięto z inicjatywy Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej Domów Profesorskich oraz Międzyuczelnianego Komitetu Obchodów 100-lecia Uniwersytetu Poznańskiego.

oprac. red.