Przyszły patron ulicy uznany jest za twórcę przedwojennej Polskiej Marynarki Wojennej i wychowawcę jej kadr. Zasłynął jako wybitny i rzetelny dowódca. Józef Unrug urodził w 1884 r. w Brandenburgu. Wkrótce rodzina przeniosła się do Drezna, gdzie rozpoczął edukację szkolną. W 1903 r. Unrugowie zamieszkali w majątku ziemskim w Sielcu koło Żnina. W 1904 r. Józef Unrug rozpoczął szkolenie oficerskie w Akademii Morskiej w Kilonii, po którym otrzymał stopień podporucznika. W latach 1915-1919 pełnił służbę na okrętach podwodnych.

W 1919 r. Józef Unrug złożył podanie o dymisję i został zwolniony z niemieckiej marynarki, następnie przyjechał do Warszawy i zgłosił się do Sekcji Marynarki, przydzielony został do Departamentu dla Spraw Morskich w Warszawie. W 1921 r. został dowódcą Sztabu Dowództwa Floty. W 1932 r. awansował na stopień kontradmirała.

Po ogłoszeniu mobilizacji 24 sierpnia 1939 r. został dowódcą Obrony Wybrzeża, bezpośrednio podległym Naczelnemu Wodzowi. Po kampanii wrześniowej Unrug dostał się do niewoli niemieckiej. Mimo znajomości języka niemieckiego w obozowych kontaktach z Niemcami używał jedynie języka polskiego. Swojej niemieckiej rodzinie, która odwiedziła go w oflagu, i starym kolegom z niemieckiej marynarki (wysłanym, aby go przywrócić na niemiecką stronę) powiedział, że 1 września zapomniał, jak się mówi po niemiecku. Odmówił przejścia w stopniu admirała na stronę niemiecką i objęcia ważnego stanowiska w Kriegsmarine. W kwietniu 1945 r. obóz w Murnau, w którym przebywał, został wyzwolony przez żołnierzy amerykańskich.

Po wojnie wyjechał do Wielkiej Brytanii. W latach 1948-1958 mieszkał w Maroku, następnie przeniósł się do Francji. Zmarł 28 lutego 1973 r. W ubiegłym roku Józef Unrug został pośmiertnie mianowany na stopień admirała floty, a ciało jego i żony Zofii sprowadzone do kraju i pochowane w Gdyni Oksywiu.

oprac. red.