Psałteria
Galerie zdjęć
PsałteriaStojąca naprzeciw kościoła Najświętszej Marii Panny psałteria jest pamiątką po niezwykle bogatym życiu muzycznym, które toczyło się przez wieki w poznańskiej katedrze.
Biskup Jan Lubrański ufundował przy katedrze w 1512 r. kolegium psałterzystów. Była to grupa dwunastu kapłanów zobowiązanych do śpiewania codziennie wotywy (mszy wotywnej) o św. Krzyżu. W 1624 r. psałterzystów zobowiązano dodatkowo do śpiewania psalmów niemal przez całą dobę - występowali wówczas dwójkami i zmieniali się co godzinę, wspierani przez uczniów Akademii Lubrańskiego.
Kapituła ofiarowała psałterzystom kurię kanonicką stojącą na "grobli wikariuszowskiej". Był to drewniany budynek, na którego miejscu jeszcze za życia biskupa Lubrańskiego (zm. w 1520 r.) powstała murowana późnogotycka psałteria. Na fasadzie i elewacji zachodniej upamiętniono fundatora, umieszczając jego herb Godziemba - sosnę o trzech konarach i pięciu korzeniach. Południową elewację zwieńczono ozdobnym szczytem. W 1529 r. konstrukcję psałterii wzmocniono filarem wstawionym w wielkiej sali w przyziemiu, na którym zaznaczano stan wód podczas kolejnych powodzi nawiedzających Poznań. Przy najwyżej położonej kresce widnieje data "1698".
Kolegium psałterzystów przetrwało do 1810 r., ale już od końca XVIII w. budynek zamieszkiwała służba katedralna, a w 1844 r. ulokowano w nim ochronkę. W 1858 r. rozpisano wśród członków kapituły ankietę, w której mieli się opowiedzieć za renowacją lub rozbiórką psałterii - opowiedzieli się, co widać do dziś, za jej pozostawieniem (głosami 10:3, dwóch niezdecydowanych). Jeden z kanoników napisał, że dzięki zachowaniu psałterii "utrzymałby się pomnik smaku w budownictwie lepszego, jak ten, z jakim w późniejszych czasach budowano" (!). Podczas remontu prowadzonego w latach 1860-61 zmieniono nieco pierwotny układ okien i ich dekoracji, usunięto szpecące budynek przybudówki.
Budowla została poważnie uszkodzona w 1945 r. i odbudowana dwa lata później.