Bernardyni, czyli Bracia Mniejsi Franciszkanie, przybyli do Poznania w 1455 r.

Bracia Mniejsi, od imienia założyciela św. Bernarda nazywani w Polsce bernardynami, przybyli do Poznania w 1455 r. Poza murami miejskimi wznieśli najpierw drewnianą kaplicę, a przed 1473 r. murowaną świątynię. Gotycki kościół został zniszczony w 1655 r. przez stacjonujących w Poznaniu Szwedów, którzy obawiali się, że stojący na przedpolu murów miejskich zespół klasztorny stanowić będzie osłonę dla atakujących miasto wojsk polskich. Nową barokową świątynię wzniesiono w latach 1661-68. W 1725 r. huragan zerwał dach kościoła. W czasie renowacji przeprowadzonej w latach 1730-38 przebudowano fasadę świątyni i założono ażurowe hełmy wież. Ok. 1740 r. dobudowano do nawy kaplicę Matki Boskiej Loretańskiej. Po likwidacji klasztoru w 1835 r. władze pruskie przekazały kościół pobliskiemu Gimnazjum św. Marii Magdaleny, a w klasztorze urządzono bursę uczniowską. W 1945 r. świątynia została poważnie zniszczona: zawaliło się sklepienie prezbiterium i hełmy wież, spłonęło wyposażenie wnętrza. Zdewastowany został również klasztor. Po wojnie franciszkanie wrócili do swej dawnej siedziby. W 1948 r. rozpoczęli jej odbudowę. Hełmy wież zrekonstruowano w 1982 r., północne skrzydło klasztoru w 1988 r. Od 1974 r. świątynia pełni funkcję kościoła parafialnego.
Kościół św. Franciszka Serafickiego jest masywną, trójnawową konstrukcją. Od południa przylega doń kaplica Matki Boskiej Loretańskiej z XVIII w., a od północy zabudowania klasztorne. Z zewnątrz uwagę przykuwa barokowa fasada z dwiema wieżami, które wieńczą hełmy mające po 29 m. Pomiędzy pilastrami i gzymsami znajdują się nisze z figurami świętych franciszkańskich, m.in. Bernarda ze Sieny i Franciszka z Asyżu.
Do wnętrza kościoła wchodzi się przez kruchtę, skąd ku górze dociera się do nawy, zaś ku dołowi do kaplicy Krzyża Świętego oraz krypty. Wysokie położenie posadzki wynika z chęci uniknięcia zalania podczas częstych niegdyś wylewów Warty.
Wnętrze kościoła nakryte jest sklepieniem kolebkowym z lunetami. Ołtarz główny powstał po 1950 r. W jego centrum znajduje się kopia "Gniewu Bożego" Rubensa autorstwa Józefa Pade z 1950 r., a po bokach rzeźby z lat 1778-79 przedstawiające św. Jana Ewangelistę i św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus. W zwieńczeniu ołtarza Bóg Ojciec. Przed ołtarzem umieszczone są rzeźby przedstawiające m.in. św. Bonawenturę i św. Ambrożego. W prezbiterium znajdują się zrekonstruowane stalle z lat 1950-60.
Ołtarze boczne wykonano w latach 1988-89. W lewym znajdują się obrazy św. Józefa z Dzieciątkiem oraz św. Anny Samotrzeć z małą Marią, a w prawym obrazy św. Antoniego Padewskiego oraz św. Jana Dunsa. Na filarach znajduje się 12 figur apostołów. Wojnę przetrwały jedynie figury św. Piotra i św. Pawła, a pozostałe 10 to rekonstrukcje.
Nawę od zachodu zamyka empora. Przy podpierających ją filarach umieszczone są rzeźby św. Jana Kapistrana i św. Franciszka z Asyżu, a na emporze prospekt organowy z XIX w.
W kaplicy Świętego Krzyża, leżącej pod posadzką, znajduje się późnobarokowy krucyfiks z połowy XVIII w., który został tu przeniesiony z klasztoru reformatów w Wieleniu.
Przed klasztorem na niewielkim dziedzińcu znajduje się figura św. Franciszka z Asyżu oraz dzwon św. Franciszka i św. Jana Kapistrana odlany w 1730 r. przez poznańskich ludwisarzy, zawieszony na jednej z wież w 1733 r., a strącony w 1945 r.

sieci społecznościowe