Fryderyk Chopin gościł w Wielkopolsce kilkakrotnie
Pierwszy raz w Wielkopolsce Chopin pojawił się w 1826 r. Wraz z matką jechał wówczas do Dusznik, gdzie miał się podleczyć. W kurorcie przebywała już siostra Chopina - Ludwika, którą zabrał tam ojciec chrzestny kompozytora - Skarbek. Po drodze, w Strzyżewie Fryderyk odwiedził swoją matkę chrzestną - Annę Wiesiołowską, siostrę Skarbka. Prawdopodobnie zatrzymał się też w Antoninie, o czym może świadczyć jego portret narysowany w 1826 r. przez Elizę Radziwiłłównę. Antoni Radziwiłł, namiestnik Wielskiego Księstwa Poznańskiego, poznał Chopina już rok wcześniej w Warszawie, na koncercie Angeliki Catalani. W 1827 r. Chopin odwiedził Antonin po raz drugi. Został zaproszony do odwiedzenia rodziny książęcej w Poznaniu lub Berlinie. Razem z przyjacielem ojca, który jechał na kongres przyrodników, udał się do Berlina. Wracając, zatrzymał się w Poznaniu, gdzie znajomy ojca miał omówić z arcybiskupem sprowadzenie zwłok Ignacego Krasickiego do Gniezna. Chopin zjadł więc obiad w pałacu arcybiskupim. Ponownie kompozytor zjawił się Wielkopolsce w 1829 r. Tym razem wracał z Wiednia przez Drezno i ze swoim towarzyszem Alfonsem Brandtem zatrzymał się w Kaliszu. Młodzieńcy odwiedzili dr. Adama Helbicha, który zaprosił ich do Żychlina na wesele Melasi Bronikowskiej. Podczas zabaw weselnych jeden z młodzieńców dostał zadanie, by spełnić czyn, który zadowoli wszystkich zebranych. Wypowiadając słowa Wieńczę talent i cnotę, udekorował głowę Chopina gałązką bluszczu. Opowiedział także, jak Chopin w Dusznikach zagrał dwa koncerty charytatywne, aby zebrać pieniądze na wsparcie wdowy z dziećmi. W październiku 1829 r. Chopin ponownie odwiedził Antonin, w którym spędził co najmniej tydzień. Skomponował tu kilka etiud dla Wandy Radziwiłłówny. Wracając z Antonina, kompozytor znów zatrzymał się w Kaliszu, gdzie wziął udział w wieczorku tanecznym. W Kaliszu Chopin zatrzymał się kolejny raz w 1830 r., gdy wyjeżdżał z Polski na zawsze. Czekał tam na swojego przyjaciela Tytusa Woyciechowskiego.
W Wielkopolsce znajdują się także inne ślady związane z Chopinem. Matka Marii Wodzińskiej, niedoszłej żony Chopina, pochowana jest na cmentarzu św. Wojciecha w Poznaniu. Ponadto, w poznańskiej prasie ukazał się jedyny za życia prasowy portret Chopina, a po jego śmierci 13 nekrologów, w tym nekrolog Norwida: Rodem Warszawianin, sercem Polak, z talentu świat obywatel.
Fryderyk Chopin urodził się w 1810 r. w Żelazowej Woli. W wieku 6 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie. Wkrótce podjął pierwsze próby kompozytorskie, skomponował pierwszy utwór - Polonez B-dur i zaczął występować w salonach arystokracji warszawskiej i na koncertach dobroczynnych. W wieku 16 lat rozpoczął studia w zakresie teorii kompozycji u Józefa Elsnera w warszawskiej Szkole Głównej Muzyki. W 1826 r. odbył podróż do Berlina, a wkrótce także do Wiednia, Drezna i Pragi. Mając 19 lat, ukończył studia muzyczne. W 1830 r. opuścił Warszawę na zawsze, udając się do Drezna, Wiednia, Salzburga, Monachium i Stuttgartu. W 1831 r. przybył do Paryża, gdzie osiadł na stałe. Początkowo prowadził działalność koncertową, później głównie kompozytorską i dydaktyczną. W 1836 r. poznał pisarkę George Sand, która stała się jego życiową partnerką. Razem z nią udał się m.in. na Majorkę, do Marsylii i Genui. Od 1839 r. stan zdrowia chorego na gruźlicę Chopina się pogarszał. W 1848 r. kompozytor odbył ostatnią podróż koncertową po Anglii i Szkocji, dając ostatni publiczny koncert w Londynie. Zmarł 17 października 1849 r. w Paryżu. Jego ciało pochowano na cmentarzu Pere Lachaise, a serce sprowadzono do Polski i złożono w Kościele św. Krzyża w Warszawie.
Opracowano na podst..: Maria Nowak, Jak mi tu dobrze było... [w:] "Głos Wielkopolski" 4 grudnia 2009 r., s. 26.