Pierwszy kompleksowy projekt zwodociągowania Poznania powstał 140 lat temu
Opracował go w 1865 roku inż. Moore z Berlina (budowniczy gazowni miejskiej w latach 1855/56). Zakładał on czerpanie wody z Warty i filtrowanie jej na filtrach powolnych. Stacja wodociągowa została zlokalizowana na terenie gazowni przy ul. Grobla. Projekt ten został przyjęty przez władze miejskie, a budowę wodociągów powierzono projektantowi. Budowa trwała 2 lata. Nowe wodociągi wyposażono w 2 filtry żwirowe i oczyszczoną na nich wodę tłoczono do miasta pompami parowymi. System ten nie zapewnił Poznaniowi dostaw wody pitnej gdyż okazało się, że woda czerpana z Warty jest niezdrowa i niesmaczna i po falach epidemii został ostatecznie zarzucony. W 1892 roku powrócono do wykorzystywania wód gruntowych ze Wzgórz Winiarskich. Wybudowano studnie na Wzgórzach oraz w Urbanowie i Niestachowie o łącznej wydajności 5 tys. m3 /dobę. Woda spływała grawitacyjnie rurociągiem do stacji filtrów przy ul. Grobla, gdzie była odżelaziana. Od 1902 roku rozpoczęto eksploatację 18 studni na Dębinie o wydajności 8 tys. m3 /dobę, zbudowano nowe filtry pospieszne i przepompownię.