Niegdyś stała tu kamieniczka, w piwnicach której w 1399 r. miano dokonać profanacji hostii (legenda o cudzie trzech hostii). W XVII w. karmelici trzewiczkowi przebudowali ją na dwukondygnacyjną świątynię (z wykorzystaniem gotyckich murów oraz piwnicy ze studzienką), zaś obecny kształt otrzymała na pocz. XX w. Na fasadzie odsłonięto fragmenty gotyckich murów, a nad neobarokowym portalem z 1906 r. umieszczono późnogotycką rzeźbę Madonny z Dzieciątkiem z przełomu XV i XVI w., przeniesioną z rozebranej kamienicy nr 100 przy Starym Rynku.
To świątynia jednonawowa, nakryta sklepieniem krzyżowym, z jednolitym wyposażeniem późnobarokowym. Z ołtarzy datowanych na 1733 r. na uwagę zasługuje okazały ołtarz główny z obrazami (zasuwanymi) Chrystusa Bolesnego i Chrystusa Miłosiernego oraz bogatorzeźbionym zwieńczeniem (Bóg Ojciec wśród aniołów ). Prócz tego szereg obrazów z XVIII w. m.in.: Zwiastowanie i św. Michał Archanioł, w tym także obrazy w ołtarzach bocznych. Na szczególną uwagę zasługuje późnogotycka rzeźba Opłakiwanie Chrystusa z pocz. XVI w. W przęśle zachodnim chór muzyczny z ażurową balustradą z XVIII w. i klasycystycznymi organami z XIX w. Sklepienia nawy zdobi polichromia franciszkanina Adama Swacha z 1735 r. (historia cudownych hostii, cuda związane z eucharystią oraz sylwetki świętych).
Kaplicę w podziemiach przebudowano w latach 1914-16 wg proj. Mariana Andrzejewskiego. Nad studzienką, w której według legendy miano topić sprofanowane hostie, konfesja z rzeźbami św. Wojciecha, Stanisława bpa, Kazimierza i Stanisława Kostki. Woda z niej czerpana uznawana jest za cudowną, pomocna w leczeniu oczu.
Wróć do listy