Kościół zbudowano w l. 1644-78 (proj. Krzysztof Bonadura Starszy i Jerzy Catenazzi). Po kasacie klasztoru przez Prusaków użytkowany był początkowo przez wojsko; po roku 1840 wnętrze przebudowano według Karla Friedricha Schinkla, zamieniając go na ewangelicki kościół garnizonowy. Po odzyskaniu niepodległości był kościołem katolickim-garnizonowym. Odbudowany po zniszczeniach wojennych 1945 r. przez karmelitów bosych, którzy przejęli kościół i klasztor.
To budowla barokowa, trójnawowa, z okazała fasadą frontową. Nawa i prezbiterium kościoła nakryte są sklepieniem kolebkowym z lunetami, w przęśle krzyżowym sklepieniem żaglastym, a w ramionach transeptu kolebkowym. Wyposażenie świątyni pochodzi z lat 1984-88. W polu środkowym ołtarza głównego obraz św. Józefa z Dzieciątkiem, a po bokach prezbiterium dwie kaplice, otwarte do nawy arkadami. W transepcie obrazy Alberta Tschautscha z 1878 r.: Pokłon pasterzy i Upadek Jezusa z krzyżem. W nawie głównej ambona złożona w 1962 r. z elementów barokowych pochodzących z kościołów w Obrzycku i Maciejowej k. Jeleniej Góry.
W kruchcie część nagrobka jednego z głównych dobroczyńców konwentu - Wojciecha Konarzewskiego (zm.1668) z leżącą postacią zmarłego w zbroi i marmurową tablicą inskrypcyjną oraz tablica z 1989 r. upamiętniająca Mikołaja Skrzetuskiego (1610-73), będącego pierwowzorem postaci Jana Skrzetuskiego z Ogniem i mieczem H. Sienkiewicza, pochowanego w podziemiach. W części podziemnej kościoła od 1987 r. mieści się Samotnia św. Rafała Kalinowskiego. Na początku lat dziewięćdziesiątych XX w. przed kościołem odsłonięto pomnik św. Rafała Kalinowskiego.
Budowę przylegającego do kościoła klasztoru ukończono dopiero w połowie XVIII w., a po zniszczeniach wojennych 1945 r. klasztor odbudowywano do 1966 r.
Wróć do listy