ZNAKI - SZTANDAR

Projektantem Znaku Pułkowego, bo taką nazwą określano w Pułku odznakę pamiątkową, był oficer Ułanów Poznańskich, rtm. Jarema Zapolski. Wprowadził on do niej srebrnego orła w otwartej koronie, trzymającego w dziobie Krzyż Orderu Wojskowego Virtuti Militari z rozwiniętą wstęgą i osiadającego na obnażonej szabli. Orzeł okolony jest wawrzynowym wieńcem sławy z nałożonymi czterema, ułańskimi biało-czerwonymi proporczykami pułkowymi, symbolizującymi cztery szwadrony i rozdzielającymi historyczną datę początku Pułku: 27 XII 1918. Odznaka, zgodnie z przyjętą w Wojsku Polskim zasadą, miała tylko jeden wzór, wspólny dla oficerów i szeregowych. Została zrealizowana w dwóch wersjach: oficerskiej - srebrnej, ze złoconym wieńcem oraz emaliowanymi proporczykami i wstęgą Virtuti Militari - i dla szeregowych, wybitą w mosiądzu i tylko srebrzoną.

Znak pułkowy pierwotnie przyznawała Kapituła, a prawo do znaku mieli wszyscy oficerowie i szeregowi po roku wiernej służby w szeregach Ułanów Poznańskich oraz osoby, które swą działalnością związały się ściśle z historią i tradycją Pułku. Pierwsza uroczystość rozdawnictwa odznak odbyła się 8 grudnia 1923 r. Po ujednoliceniu przepisów w Wojsku Polskim minimalny okres służby przedłużono do 2 lat.

Po odtworzeniu Ułanów Poznańskich na obczyźnie przywrócono również odznaki pułkowe. Rozdawano je podczas Święta Pułkowego począwszy od roku 1944. Ostatnie zespołowe nadanie odznaki miało miejsce 23 kwietnia 1947 r. podczas święta obchodzonego w brytyjskim obozie Browning Camp koło Horsham niedaleko Londynu. W latach następnych nadania odznaki były sporadyczne.