Migracje mieszkańców Poznania na teren powiatu poznańskiego
Wyniki badań zachowań migracyjnych mieszkańców Poznania pokazały, że dwie trzecie migrantów to osoby w wieku o największej aktywności zawodowej, najczęściej w wieku 25-34 lat (ponad 35%) i 35-44 lat (20%), blisko 45% legitymuje się wyższym wykształceniem, co trzecia osoba ma wykształcenie średnie i policealne. Wśród migrantów dominuje typ rodziny rozwojowej (62%) składającej się najczęściej z trzech lub czterech osób, o deklarowanych dochodach miesięcznych netto w przedziale od 3001 do 5000 zł. Migranci migranci najczęściej opuszczają tzw. "blokowiska" (54%), tj. osiedla na Ratajach, Winogradach, Piątkowie, a także kamienice starej zabudowy, zarówno prywatne (26%), jak i komunalne (8%), położone najczęściej w centrum Poznania, w okolicach Starego Rynku, na Łazarzu, w okolicach Rynku Jeżyckiego. Poznaniacy przenosili się najczęściej do domów jednorodzinnych, bliźniaków lub szeregowców (75%), oraz do domów wielorodzinnych, niskokondygnacyjnych na kameralnych podpoznańskich osiedlach mieszkaniowych. Do najczęściej zasiedlanych gmin należą: Komorniki (13%), Tarnowo Podgórne (10%), Luboń (9%), a także Czerwonak, Kórnik, Rokietnica, Swarzędz. Spośród mniejszych miejscowości zasiedlonych przez migrantów wymienić należy: Biskupice, Dąbrówkę, Skórzewo, Wiry, Plewiska. Wśród przyczyn wyprowadzki z Poznania, obejmujących warunki mieszkaniowe, status społecznoekonomiczny, środowisko naturalne i społeczne miejsca zamieszkania oraz możliwości pracy, zdecydowanie najczęściej (68%) badani wskazują na chęć polepszenia warunków środowiskowych. Kolejną grupą przyczyn wymienianych przez co drugiego migranta jest, dzięki zmianie swojej sytuacji ekonomicznej, możliwość polepszenia warunków mieszkaniowych i spełnianie marzeń o domu z ogrodem. Co trzeci z badanych migrantów rozważał zmianę miejsca zamieszkania w granicach Poznania, jednak głównie ze względu na niższe koszty realizacji inwestycji zdecydował się na zamieszkanie w strefie podmiejskiej. Z badań oceny zalet i wad nowego miejsca zamieszkania wynika, że oczekiwania migrantów zostały spełnione (90%), głównie w zakresie, który był powodem przeprowadzki, tj. polepszenia warunków mieszkaniowych (89%) i jakości środowiska naturalnego (85%). Co druga osoba uważa jednak, że na podobnym poziomie jak przed przeprowadzką są relacje sąsiedzkie (56%), dostęp do handlu (50%), dostęp do służby zdrowia. Zdecydowana większość (82%) odrzuca możliwość powrotu do zamieszkania w Poznaniu. Co dziesiąta osoba uważa, że taki powrót jest realny ze względu na uciążliwość dojazdów do Poznania, gorszą dostępność do usług medycznych, edukacyjnych, kulturalnych oraz gorsze możliwości pracy. Przeprowadzka w strefie podmiejskiej nie oznacza zerwania przez migrantów związków z Poznaniem jako miejscem pracy, nauki i ośrodkiem szeregu usług społecznych. Aż 85% osób w wieku 20-24 lat uczy się bądź pracuje w Poznaniu. W kolejnych kategoriach wiekowych (pomijając dzieci i osoby powyżej 65 lat) udział ten mieści się w przedziale od 46 do 61%. Związki z Poznaniem generują ruch samochodowy i w komunikacji publicznej. Z badań wynika, że korzystanie w dojazdach do pracy z prywatnego samochodu wśród badanych migrantów wzrosło z 60% przed przeprowadzką do 77% w nowym miejscu zamieszkania, natomiast duży spadek, z poziomu 31% do 4%, dotyczy korzystania z MPK. Wzrost podróżowania autobusami podmiejskimi, gminnymi jest niewielki z 1% do 5% i z 0,2% do 2% koleją. Wśród najważniejszych czynników mających wpływ na częste korzystanie z transportu publicznego zamiast prywatnego samochodu wymienia się wspólny bilet komunikacji podmiejskiej i miejskiej oraz niższe ceny biletów (po 61%).