Poznańska straż pożarna istnieje już prawie 170 lat

9 października 1842 z inicjatywy obywatelskiej powstało "Ochotnicze Towarzystwo Ratunkowe w Poznaniu", którego statut wzorowany był na podobnych przedsięwzięciach z Wrocławia i Królewca. Do Towarzystwa wstąpiło 120 osób, które podzielono na cztery kompanie zorganizowane według wojskowych rygorów. Towarzystwo nadzorowane było przez władze policyjne, a utrzymywane było przez gminę, która kupowała sprzęt i przekazywała dotacje na dalszą działalność. 10 grudnia 1877 utworzono pierwszy zastęp straży zawodowej, liczący 12 strażaków, który stacjonował w urządzonej przez miasto strażnicy przy ulicy Wolnica 1. Straż zawodowa, poza gaszeniem pożarów, zajęła się także ochroną przeciwpowodziową, rozbijaniem kry na Warcie, usypywaniem tam, wypompowywaniem wody z zalanych piwnic, a także pobieraniem opłaty targowej, trzymaniem straży nocnej w ratuszu, oraz pełnieniem na rowerach obowiązków gońców miejskich. Od 1895 udzielali także pierwszej pomocy medycznej, a od 1901 stanowili obsługę miejskiego ambulansu. Początkowo głównym punktem ostrzegającym o pożarze była wieża ratuszowa, na której ciągle pełniono służbę strażniczą. Od 1877 wprowadzono system ostrzegania telegraficznego; od 1880 posługiwano się również telefonem. W 1911 zawodowa straż pożarna otrzymała trzy pierwsze wozy strażackie firmy Daimler-Benz. Dodatkowe obowiązki dla strażaków, jak zbieranie metali na cele wojenne, pojawiły się w czasie I wojny światowej.

sieci społecznościowe