Poznan.pl, oficjalna strona Miasta Poznania

Wanda Maria Błeńska (ur. 1911 w Poznaniu) - lekarka, misjonarz, absolwentka Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego. W latach 1934-36 pracowała w Szpitalu Miejskim w Toruniu, w latach 1936-45 w PZH tamże, w 1939 w Szpitalu Morskim w Gdyni, w latach 1945-46 w PZH i Akademii Lekarskiej w Gdańsku. W 1950 ukończyła kursy medycyny tropikalnej w Hamburgu i Liverpoolu. W latach 1951-94 pracowała w ośrodku leczenia trądu w Bulubie w Ugandzie. Była żołnierzem AK i członkiem Rady Fundacji Pomocy Humanitarnej Redemptoris Missio. W 1993 powróciła do Polski i osiedliła w Poznaniu.

Wiktor Marian Dega (ur. 1896 w Poznaniu, zm. 1995 w Poznaniu) - lekarz, prof. Uniwersytetu Poznańskiego, a później Akademii Medycznej w Poznaniu, naukowiec, członek prezydium PAN, pierwszy Kawaler Orderu Uśmiechu. Wziął udział w powstaniu wielkopolskim. W 1919 zdał maturę, a następnie rozpoczął studia medyczne w Berlinie. W 1920 wznowił studia na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1922 przeniósł się na Wydział Lekarski Uniwersytetu Poznańskiego, na którym, w 1924, uzyskał tytuł doktora wszechnauk lekarskich. Po studiach specjalizował się w ortopedii i chirurgii ortopedycznej w Klinice Ortopedii UP. W latach 1925-26 pracował w Lyonie oraz Paryżu. Od 1926 prowadził zajęcia dla studentów wychowania fizycznego UP, a w 1928 został kierownikiem Poradni Sportowo-Lekarskiej w Poznaniu. W 1931 został prymariuszem Poznańskiego Zakładu Ortopedycznego. W 1932 wyjechał za granicę, a rok później habilitował się. W latach 1937-39 był ordynatorem Oddziału Ortopedycznego Szpitala Wojewódzkiego w Bydgoszczy. Następnie - w stopniu kapitana - służył w Armii Pomorze, a we wrześniu 1939 dostał się do niewoli. W kwietniu 1940 został zwolniony, po czym objął stanowisko ordynatora Oddziału Chirurgii Dziecięcej w warszawskim Szpitalu Karola i Marii. Podczas powstania warszawskiego był chirurgiem w punkcie opatrunkowym. Po kapitulacji ewakuował się do Włodzimierzowa, gdzie pracował aż do wkroczenia Armii Czerwonej. Po wojnie wrócił do Poznania, gdzie podjął nauczanie na UP. W 1945 otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego i posadę kierownika Katedry i Kliniki Ortopedycznej. W 1950 przeszedł do nowo utworzonej Akademii Medycznej. W 1956 został mianowany profesorem zwyczajnym, a w latach 1959-62 pełnił funkcję rektora AM. W 1960 utworzył w Poznaniu pierwszą na świecie Katedrę Medycyny Rehabilitacyjnej. Jego program kompleksowej rehabilitacji obecnej na każdym etapie leczenia został uznany za modelowy, a badania w dziedzinie wrodzonych zwichnięć stawu biodrowego stały się podstawą do opracowania metody operacyjnego leczenia zwanej osteotomią transiliakalną.

Stefan Kieniewicz (ur. 1907 w Dereszewiczach na Polesiu, zm. 1992 w Konstancinie) - historyk. W 1930 ukończył historię na Uniwersytecie Poznańskim, a w 1934 obronił doktorat. W latach 1937-44 pracował w Archiwum Skarbowym w Warszawie. Podczas wojny służył w Biurze Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK. Podczas powstania warszawskiego został ranny, po jego upadku był przetrzymywany w obozach w Wirtembergii i Badenii. Po wojnie związał się z Instytutem Historii Uniwersytetu Warszawskiego. Po habilitacji na Uniwersytecie Jagiellońskim był zastępcą profesora UW, od 1949 profesorem nadzwyczajnym, a od 1958 profesorem zwyczajnym. W latach 1953-68 pracował w Instytucie Historii PAN, w 1965 został członkiem-korespondentem PAN, a w 1970 członkiem rzeczywistym. W latach 1969-84 był członkiem i przewodniczącym Komitetu Nauk Historycznych PAN. Należał do Polskiego Towarzystwa Historycznego oraz Węgierskiej Akademii Nauk. Opublikował ponad 500 prac naukowych.