Opracowany w XVIII w. plan urbanistyczny dla Poznania zakładał powstanie miasta-ogrodu z ogólnodostępną zielenią publiczną
W XVIII wieku opracowany został przez Davida Gilly z Berlina plan urbanistyczny dla Poznania, który zakładał realizację idei miasta-ogrodu, z ogólnodostępną zielenią publiczną. Przewidywał on budowę alej spacerowych, zieleńców i parków. W latach 1794-1798 wykonano pierwszą w Polsce publiczną promenadę spacerową o szerokości ponad 30 m i długości 660 m (obecnie al.Marcinkowskiego), obsadzoną 4 rzędami włoskich topoli. Wszystkie drzewa uliczne zostały objęte ochroną prawną.
Po 1815 roku idea Gilly'ego została zarzucona a Poznań został przekształcony w miasto-twierdzę. Zlikwidowano przedmieścia mieszkalno-ogrodowe, leżące w obrębie budowanych fortyfikacji.
Przed 1840 rokiem powstały w Poznaniu najstarsze zieleńce: tzw."Zielony Ogródek" (obecnie przy ul.Zielonej), plac Cyryla Ratajskiego, plac Wielkopolski. Pod koniec XIX wieku udostępniono mieszkańcom zadrzewione stoki forteczne, na których powstały zieleńce o powierzchni 10 ha, połączone drogami spacerowymi. W okresie tym powstawały bardzo liczne ogródki rozrywkowe. Zakładane były w obrębie miasta przy kawiarniach, cukierniach i restauracjach oraz poza miastem na Dębinie, Malcie i Szelągu. Szczególnie dużo powstało ich przy Drodze Dębińskiej, która prowadziła do lasu komunalnego Dębina.