Urodzona w 1938 r. Bohaterka Poznańskiego Czerwca 1956 roku - jako laborantka medyczna w szpitalu na Jeżycach ratowała poznaniaków trafionych ubeckimi kulami.
28 czerwca 1956 r. jak zwykle przyjechała tramwajem do pracy w ówczesnym Szpitalu Miejskim nr 2 (dziś Szpital im. Raszei). Od koleżanek w szpitalu dowiedziała się, że w mieście jest niespokojnie. Z okien szpitala widziała, jak na ulicach Jeżyc gromadzą się robotnicy, jak zrzucają z budynku ZUS sprzęt zagłuszający audycje rozgłośni zachodnich. I jak podchodzą pod Wojewódzki Urząd do spraw Bezpieczeństwa Publicznego przy Kochanowskiego. Gdy pod gmachem rozpoczęła się strzelanina i zaczęto wzywać pomocy, wraz z Aleksandrą Banasiak pospieszyła na zewnątrz.
- Nie myślałam wtedy o kulach - opowiada. Jej biały fartuch szybko zrobił się czerwony od krwi ratowanych, zmieniała go dwukrotnie. W pewnym momencie została wezwana do budynku dyspozytorni garaży UB przy ul. Krasińskiego. Tam znalazła zwłoki chłopca - jak się potem okazało, 13-letniego Romka Strzałkowskiego. Już nie żył, w szpitalu stwierdzono zgon. Śmierć Romka stała się symbolem Poznańskiego Czerwca.
Jeszcze tego samego dnia była przesłuchiwana przez ubowców. Za namową ojca wyjechała następnie do rodziny nad morze. Po powrocie zrezygnowała z dalszej pracy w szpitalu. Zatrudniła się w Sanepidzie, gdzie pracowała aż do osiągnięcia emerytury.
Jeszcze do niedawna chodziła na spotkania z uczniami i opowiadała o Czerwcu'56. Pogarszający się stan jej zdrowia nie pozwala jednak na aktywny tryb życia. Do wspomnień o 1956 r. też już nie wraca tak chętnie jak wcześniej.
- Od tamtej pory bardzo boję się tłumu - przyznaje.
Źródło: http://historiamowiona.poznan.pl
Zobacz również
Paradoks o konduktorze
Poznański Czerwiec '56 Bieg Pamięci
Koszula Romka Strzałkowskiego
