Tak jak 2023 rok miał Barbenheimera, czyli Barbie i Oppenheimera, dwie wielkie premiery w tym samym czasie, które w sumie zarobiły grubo ponad 2 miliardy dolarów, tak rok bieżący ma Glicked, czyli Wicked i Gladiatora II, duet filmowy równie efektywnie przetaczający się przez światowy box-office. Ale Wicked Jona M. Chu łączy z Barbie jeszcze coś więcej.

Brzmi to jak wic - przychodzi lekarka do więzienia, a chłop to cesarz rzymski. I zaczyna swój monolog na 400 stron, w którym tłumaczy, jak to się stało, że urodzony 37 lat po Christosie władca w roku 2003 puścił z dymem krakowskiego Giganta. Ponad 2 lata po wydaniu Chodź ze mną Łukasz Orbitowski znowu pisze o jakichś "kosmitach". Tym razem jednak przybyszem z odległego świata jest sam Neron, rozśpiewany piroman, namiętny kochanek, pogromca chrześcijan i domów handlowych. Uwaga - tak naprawdę mało o nim wiemy.

Na początku filmu reżyser Rich Peppiatt odcina się od kina wojennego, które zdominowało opowieść o współczesnym Belfaście, stolicy Irlandii Północnej. Jego historia od początku miała być pozytywna, budująca, a jednocześnie niepozbawiona buntowniczego ducha.

Mam wrażenie, że cokolwiek, czego nie napiszę o tej książce, będzie do bólu banalne i płytkie. Biała elegia noblistki z Korei Han Kang to z jednej strony - jak pisze wydawca - "oszałamiające studium kruchości życia", a z drugiej niewyobrażalnie wręcz kameralna opowieść, złożona z czegoś na kształt lśnień świeżego, białego śniegu w słoneczny i mroźny dzień. Z czegoś nieskazitelnie czystego, co aż poraża blaskiem i rozświetla mrok.

Zestaw filmów Przypadkowo napisałam książkę, Major Tones i Kiedy przegraliśmy z Niemcami to zupełnie różne, ale jednak wymagające propozycje dla dorastających widzów, które po prostu trzeba zobaczyć. Łączy je to, że ich bohaterami i bohaterkami są mniej lub bardziej młodzi ludzie, którzy mierzą się ze stratą kogoś bliskiego.

Macie dość naiwnych historii o tym, jak ludzie z miasta kupują dom na odludziu, zaczynają hodować krowy czy kury i uprawiać własne warzywa w ogrodzie, ale wszystko to w otoczce narracji o jedynej słusznej życiowej drodze? Jeśli tak, film Silje Evensmo Jacobsen zdecydowanie jest dla Was! To skuteczna odtrutka na modne ostatnio w kinie idealizowanie ucieczki od cywilizacji, które części widzów zaczyna już odbijać się czkawką.

Paweł Sołtys, jak Marek Nowakowski lata temu, rusza na spacer ulicami Warszawy, miasta palimpsestu. Niesie w sobie kilkuletniego siebie oraz zmarłych przodków, po skroniach spływa mu sierpniowy pot. Idzie z dociekliwością i empatią, po drodze spotyka outsiderów, widma, gołębie i inne miejskie ptaki. Sierpień to proza dzisiejszych albo niedzisiejszych flanerów. XX-wieczna z charakteru, nieco podniosła, czasem nużąca, na szczęście połyskująca w wymiarze językowym.

Wystawa Iluzje wszechwładzy. Architektura i codzienność pod okupacją niemiecką w CK Zamek pokazuje, jak wyglądało życie w Kraju Warty - według niemieckich założeń wzorcowym obszarze poddanym germanizacji po 1939 roku. To opowieść o okupowanych i okupantach, o prawdzie i fałszu, o rzeczywistości i jej kreowaniu.

"Liście klonu rosnącego przed szpitalem mieniły się złotem i czerwienią. Stałem przy oknie i wyglądałem na zewnątrz. Pomyślałem, że to dziwne, że liście są najpiękniejsze chwilę przed tym, jak opadną".Żeby pisać o książce Uciekinierzy Ulfa Starka nie trzeba szukać pretekstu...

Młynarski. Trochę miejsca w Teatrze Nowym robi w człowieku... dużo miejsca. A cała ta nowo powstała przestrzeń aż woła, by dalej wypełniać ją tym, co dobre, ważne, bliskie i karmiące.

Szkielet scenariusza Konklawe będzie rozpoznawalny dla każdego miłośnika kryminałów i thrillerów - oto określona liczba osób zostaje odizolowana od reszty społeczeństwa, a protagonista musi odkryć tajemnice skrywane przez kluczowe persony biorące udział w psychologicznej rozgrywce. Może i brzmi jak fabuła powieści Agathy Christie, ale tym razem autorem książkowego pierwowzoru jest nie Królowa Kryminału, a Robert Harris, który współpracował wcześniej między innymi z Romanem Polańskim przy Człowieku widmie oraz Oficerze i szpiegu.

"Poznań jest kilkanaście razy mniejszy od Rejdomia" - odnotowuje Piotr Marecki. "W centrum stoi duży kościół [...] jest jedna ulica, a przy niej może z sześć domów. Od kiedy zamknięto sklep, wieś przestała funkcjonować". Zanim kibice Lecha przejmą pociąg do Krakowa, wytłumaczę, że Marecki pisze o Poznaniu w Illinois, założonym przez uchodźców z pobliskiego Radomia. Słyszycie? Redaktor, ba!, prezes Ha!artu właśnie odpala wynajętego opla. Wsiadajmy i jedźmy chłonąć Ameryczkę.

Nie wierzcie w stereotypowe propozycje muzyki na jesienne wieczory. Można (warto!) spróbować  w tym czasie zanurzyć się w muzyce nieoczywistej, czasami - owszem - kołyszącej czy uwodzącej, kiedy indziej otwierającej przed słuchaczami nowe, także "chropowate" światy. Takiej, którą proponują na swych najnowszych płytach: elektroniczny klasyk Aquavoice, wielobarwny jazzowy kwintet Unleashed Cooperation, żeniąca muzykę dawną z etnicznymi kontekstami Maria Pomianowska czy frenetyczny Mikołaj Trzaska wspólnie z dwoma wybitnymi norweskimi partnerami.

Spektakl Idontlikemetut (yo)u zrealizowany przez rezydentów Sceny Roboczej, którzy wyłonieni zostali w tegorocznym konkursie Nowa Generacja, jest manifestem ich miłości do tańca klasycznego. To manifest przekorny, ponieważ wspomniane uczucie, jakkolwiek szczere by było, nie zawsze jest łatwe i rzadko wzajemne.

Jeśli planujecie wybrać się do kina na Rozgrzeszenie nie sugerujcie się zwiastunem filmu. Mimo że odtwórcą roli głównej jest tu jeden z najbardziej rozpoznawalnych aktorów kina sensacyjnego, a tytuł opatrzono etykietami "akcja" i "thriller", dziełu Hansa Pettera Molanda bliżej do niespiesznego dramatu psychologicznego niż ostrej jazdy bez trzymanki, ze strzelaninami i wybuchami w tle. Nie znaczy to jednak, że wszyscy fani Liama Neesona będą zawiedzeni...

Maciej Krajewski, znany jako Łazęga Poznańska, społecznik, aktywista, twórca ważnej przestrzeni kultury na Świętym Marcinie, do tej pory swoje refleksje i przemyślenia zamykał w formie fotografii i organizowanych przez siebie akcji i projektów. Teraz sięgnął po poezję, ale w jego debiutanckim tomiku Wiemy już wiemy zdjęcia również są ważną częścią, dopełnieniem wierszy.

Od momentu wydania Elegii dla bidoków dzieli nas zaledwie kilka lat, a jej młody autor ma dziś przed sobą życiową szansę zostania drugim najważniejszym człowiekiem na świecie - wiceprezydentem USA. Oczywiście o ile wtorkowe wybory w Stanach wygra republikański kandydat Donald Trump. Historia J.D. Vance'a jest jak ucieleśnienie amerykańskiego snu, a jednak budzi pewien niesmak.

Spodziewajcie się niespodziewanego. Spodziewajcie się, że skończycie porwani i postrzępieni jak ragtime. Spodziewajcie się, że (być może kolejny raz) poczujecie rozkoszny, obezwładniający ciężar bezradności wobec talentu, wrażliwości i muzyki, która dzięki talentowi i wrażliwości właśnie zostaje powołana do życia. Po wczorajszym koncercie duetu Masecki-Rogiewicz nie mam żadnych wątpliwości: tak powinno zapowiadać się ich kolejne występy.

"Panie Obywatelu, to ważne, gdzie się patrzy, jak się patrzy, zwłaszcza dla takich osób jak Pan, które właśnie mają zdawać ludziom relacje z tego, co widzą... Niech Pan patrzy tam daleko, w przód, przed siebie. W przyszłość! W Pana piękną, świetlaną przyszłość, którą rozświetli właśnie ten powstający teraz w bólach tekst".

Don Kichot Cervantesa to jeden z tych klasyków, o których dużo się mówi, ale niewielu je tak naprawdę czyta. Konrad Dworakowski ekshumuje kultowego bohatera i przeprowadza na nim eksperyment. Teatr daje mu do tego mnóstwo narzędzi. Czy publiczność wychodzi ze spektaklu z konkretną myślą? Sądzę, że ilu widzów, tyle wniosków.