27. edycja Nagrody

Budynek uzupełnia północną pierzeję Rynku Wildeckiego w Poznaniu. Działka ta nigdy nie była zabudowana. W typowej kamienicy końca XIX wieku widać było strukturę społeczną miasta z jej charakterystycznym trójpodziałem: parter to handel, następnie jedna, dwie, czasami trzy kolejne kondygnacje posiadały bogatszy detal, większe przeszklenia i były przeznaczone dla zamożniejszej części społeczeństwa. Pozostałe piętra najczęściej przeznaczano na wynajem dla uboższych mieszkańców miasta. Dziś społeczeństwo to struktura demokratyczna, nie podkreślająca podziałów społecznych i materialnych. Dlatego nasza kamienica składa się tylko z dwóch części: parteru z handlem oraz, stojącej na niej, część mieszkalnej o jednolitym wyglądzie. Budynek jest połączony z otaczającą go tkanka poprzez charakterystyczne ugięcie ściany, odchylające trzy ostatnie kondygnacje. To ugięcie następuje na tej samej wysokości, co okapy Kościoła Pod Wezwaniem Maryi Królowej i budynku dawnej plebani. Charakterystycznym elementem elewacji są loggie, obudowane ciemnoszarą blachą cięto-ciągnioną i wyłożone modrzewiowymi deskami wewnątrz. Inspiracja do ich zaprojektowania były skrzynki na owoce i warzywa, których wiele na straganach targowiska na płycie Rynku Wildeckiego. Ze względu na to, że kamienica praktycznie przez cały dzień wystawiona jest na mocne działanie słońca, kolorystyka jej jest jasna. Ma to także zmniejszyć nagrzewanie okolicy. Jedynie wnęki okienne i zewnętrzne obudowy loggii są ciemne, co ogranicza ilość promieni słonecznych odbijających się, i wpadających do środka mieszkań.

Marcin Kościuch