Poznan.pl, oficjalna strona Miasta Poznania

W sobotnie popołudnie pod Pomnikiem Poznańskiego Czerwca '56 rozpoczęła się główna część obchodów 69. rocznicy tego wyjątkowego zrywu robotniczego. Dokładnie o godz. 18.30 rozbrzmiały syreny alarmowe i odśpiewano Mazurka Dąbrowskiego. W uroczystości wzięli udział uczestnicy czerwcowych wydarzeń, a także przedstawiciele władz samorządowych i wojewódzkich, a także ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Hanna Wróblewska.

Pierwsze uroczystości rozpoczęły się już o świcie w sobotę 28 czerwca. O godz. 6 rano złożono kwiaty przed bramą Fabryki Pojazdów Szynowych - H. Cegielskiego. To właśnie stąd 28 czerwca 1956 roku wzburzeni robotnicy wyszli na ulice stolicy Wielkopolski. Ponad 10 tysięcy osób opuściło wówczas zakłady pracy - żądając wolności, chleba i godności.

Wiązanki złożono także pod tablicami Poległych Studentów na Politechnice Poznańskiej przy ul. M. Skłodowskiej-Curie, przed Zakładami Naprawczymi Taboru Kolejowego przy ul. Roboczej oraz na terenie dawnej zajezdni tramwajowej przy ul. Gajowej. To stamtąd pracownicy Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego rozpoczęli swój marsz. Idąc ramię w ramię z załogą Ceglorza, na transparentach nieśli hasła domagające się należnej im godności.

Uroczystości odbyły się również przy skwerze Trzech Tramwajarek, pod Pomnikiem Poległych w Powstaniu Poznańskim 28-30 czerwca 1956 r. przy ul. Kochanowskiego i tablicą pamiątkową na gmachu Komendy Wojewódzkiej Policji. Hołd bohaterom złożono także po południu pod główną bramą "Cegielskiego". Przed główną uroczystością na placu Adama Mickiewicza w Kościele oo. Dominikanów odbyła się msza św. w intencji ofiar Czerwca '56.

W uroczystościach Radę Miasta reprezentowali wszyscy członkowie prezydium RMP: przewodniczący Grzegorz Ganowicz w uroczystościach głównych na pl. Mickiewicza, a w pozostałych lokalizacjach wiceprzewodniczący: Andrzej Rataj, Mateusz Rozmiarek i Łukasz Kapustka.

Mieszkańcy Poznania jako pierwsi w historii PRL wystąpili przeciw komunistycznej władzy. Przyczyną zrywu robotników było narastające od początku lat 50. niezadowolenie z warunków życia i pracy. Uliczny protest przerodził się w wielotysięczną manifestację. Do pacyfikacji buntu komunistyczna władza posłużyła się wojskiem. Śmierć poniosło 58 osób, a najmłodszą ofiarą był 13-letni Romek Strzałkowski. Szacuje się, że rannych zostało około 500-600 osób.

oprac. red.