Rada Miasta Poznania

Nazewnicze projekty uchwał pozytywnie zaopiniowała Komisja Kultury i Nauki. Poparcia udzieliła również Rada Osiedla Morasko-Radojewo. Teraz jeszcze ostatecznie uchwały przyjąć musi Rada Miasta Poznania. Propozycje nazw popierają władze uniwersyteckie, będzie to jeszcze jedna forma uczczenia 100. rocznicy utworzenia w Poznaniu uczelni wyższej.

Uniwersytet Poznański to dawna nazwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, która obowiązywała w latach 1920-1955. W latach pięćdziesiątych XX wieku z Uniwersytetu wydzielone zostały nowe uczelnie wyższe, tj. Akademia Medyczna, Wyższa Szkoła Wychowania Fizycznego i Wyższa Szkoła Rolnicza. 31 grudnia 1955 r. nazwa Uniwersytet Poznański uchwałą Rady Ministrów została zmieniona na Uniwersytet im. Adama Mickiewicza.

Wszechnica Piastowska to z kolei pierwsza nazwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Inicjatywa powołania u progu niepodległości w Poznaniu polskiego uniwersytetu podjęta została już w połowie 1918 r., gdy trwała jeszcze I wojna światowa. Pod przewodnictwem prezesa Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk dr Heliodora Święcickiego utworzono "Komisję Organizacyjną Uniwersytetu Polskiego w Poznaniu". W wyniku prac Komisji, dekretem Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej z 30 stycznia 1919 r., powołano do życia Wydział Filozoficzny stanowiący zaczątek polskiego uniwersytetu w Poznaniu. Uroczyste otwarcie uniwersytetu nastąpiło 7 maja 1919 r. W latach 1919-1920 uniwersytet funkcjonował jako Wszechnica Piastowska. Pierwszym rektorem Wszechnicy został Heliodor Święcicki, prezes Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, cieszący się autorytetem lekarz i społecznik.

Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, utworzone w roku 1857, jest jednym z największych i najważniejszych w Polsce towarzystw naukowych. Wśród PTPN założycieli znaleźli się dr Kazimierz Szulc, gimnazjalny profesor historii; językoznawca ksiądz Franciszek Ksawery Malinowski; Tytus Działyński, twórca Biblioteki Kórnickiej. Pierwszym prezesem był August Cieszkowski.

Towarzystwo prowadziło wiele prac nad upowszechnianiem polskiego dziedzictwa naukowego i kulturalnego nie tylko wśród Wielkopolan. Seweryn Mielżyński, wielki dobroczyńca Towarzystwa, przekazał na jego rzecz swoje cenne kolekcje sztuki, zbiory archeologiczne i numizmatyczne. Zbudowany po jakimś czasie, także dzięki Mielżyńskiemu, gmach siedziby PTPN stał się prawdziwym centrum kulturalnym, historycznym i narodowym.

W okresie wolnej Polski Towarzystwo przekazało większość zbiorów do powstających muzeów. W czasie II wojny światowej zginęło tragicznie stu kilkudziesięciu członków PTPN. Rozproszeniu i częściowej zagładzie uległ księgozbiór biblioteki, zniszczone zostało archiwum, zdewastowano siedzibę Towarzystwa. Po wojnie, już 16 maja 1945 roku, rozpoczęła prace Komisja Historyczna PTPN. Powoli odbudowywano strukturę Towarzystwa.

mat.