Wystawa "Rzeźby zwierząt - ze zbiorów Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa w Warszawie"
Wśród 25 brązów wybranych na wystawę ważną grupę stanowią dzieła europejskich artystów z drugiej połowy XIX wieku - złotego okresu w dziejach rzeźby animalistycznej. Nigdy wcześniej ani nigdy potem nie rozwinęła się ona na tak ogromną skalę. W samej tylko Francji, ojczyźnie rzeźby animalistycznej, działało wtedy około siedemdziesięciu uznanych twórców specjalizujących się w tej dziedzinie.
Kolekcję rzeźby Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa wyróżnia rzadko spotykana, wynikająca ze specyfiki zbiorów, jednorodność tematyczna. Jej profil, od początku ściśle określony, koncentruje się na przedstawieniach zwierząt. Oprócz dzieł stricte animalistycznych gromadzimy także te, które ilustrują nierozerwalny związek człowieka i zwierzęcia, ich wzajemne relacje i zależności czy kontekst współistnienia w przyrodzie. Zważywszy na tematykę można się pokusić o stwierdzenie, że to jedyny taki zbiór w skali kraju, a pod względem ilości rzeźb animalistycznych - jeden z najliczniejszych
Wśród 25 brązów wybranych na wystawę ważną grupę stanowią dzieła europejskich artystów z drugiej połowy XIX wieku - złotego okresu w dziejach rzeźby animalistycznej. Nigdy wcześniej ani nigdy potem nie rozwinęła się ona na tak ogromną skalę. W samej tylko Francji, ojczyźnie rzeźby animalistycznej, działało wtedy około siedemdziesięciu uznanych twórców specjalizujących się w tej dziedzinie.
Początkowo jednak określenie animalista było wręcz pogardliwe, a rzeźbom zwierząt krytyka artystyczna odmawiała miana "wielkiej sztuki" - dla niej zarezerwowany był uświęcony tradycją krąg tematów związanych z ludzką figurą. Stopniowo animalistyczne rzeźby tryumfalnie zaczęły wkraczać na wystawy, przynosząc ich autorom uznanie, złote medale
i sławę. Odznaczano ich nawet Orderami Legii Honorowej, a Antonie Louis Barye (1796 - 1875) nazwany został "Michałem Aniołem drapieżników".
Później tematyka zwierzęca, nobilitowana i usankcjonowana jako samodzielny temat w sztuce, cieszyła się zainteresowaniem wybitnych rzeźbiarzy także w innych krajach Europy, zwłaszcza w Niemczech pod koniec XIX i na początku XX. W Polsce dopiero w początkach dwudziestego stulecia, i to dość rzadko, zaczęli się pojawiać rzeźbiarze, którzy swój talent
i twórczą pasje poświęcili odwzorowywaniu zwierząt. Za najsłynniejszą animalistkę okresu międzywojennego uważa się znakomitą rzeźbiarkę Magdalenę Gross (1891-1948). Z jej spuścizny zachowało się do dziś niewiele prac. Tym bardziej więc cenne są trzy z nich znajdujące się w zbiorach Muzeum: Młody łoś, Żuraw koroniasty iŻubr, za którego artystka otrzymała złoty medal na Światowej Wystawie "Sztuka i Technika" w Paryżu w 1937 roku.
Zobacz www.muzeum-szreniawa.pl/