Teatr Polski w Poznaniu był pierwszą placówką na ziemiach polskich zbudowaną z przeznaczeniem dla teatru - wyłączając XVIII-wieczne teatry dworskie w warszawskich Łazienkach
Teatr Polski w ogrodzie Potockiego (tak oficjalnie brzmiała nazwa teatru) otwarto w 1875 r. w nowo wybudowanym budynku przy ul. Berlińskiej (obecnie 27 Grudnia). Gmach zaprojektowany przez Stanisława Hebanowskiego powstał dzięki składkom polskim mieszkańców zaboru pruskiego. Pierwszą premierą była "Zemsta" Aleksandra Fredry. Początkowo na scenie dominowała klasyka, gdyż zarzuty stawiane przez poznańską publicystykę o moralnie społecznej szkodliwości dramatów modernistycznych skutecznie utrudniały ich wystawienie. Dopiero w 1912 r., kiedy kierownictwo objęli Nuna i Bolesław Szczurkiewiczowie teatr poznański wyrażał już w pełni ducha secesji. W latach zaboru pruskiego Teatr Polski stał się symbolem polskości. Po II wojnie światowej Teatr Polski został w 1946 r. upaństwowiony, a w styczniu 1949 r. utworzono przedsiębiorstwo - Państwowe Teatry Dramatyczne, które scentralizowało zarządzanie poznańskimi scenami. Najważniejszym okresem w powojennej historii Teatru Polskiego są lata dyrekcji Wilama Horzycy (1948 - 1951), dzięki któremu Poznań stał się jednym z najważniejszych ośrodków nowoczesnej myśli teatralnej w kraju. To właśnie w tym teatrze miała miejsce jedyna premiera "Hamleta" Szekspira od okresu powojennego do 1956 r.! Okres ten to także intensywna współpraca z Teatrem Polskim młodego artysty scenografa Zbigniewa Bednarowicza, który niebawem zasłynął z nowego podejścia do kształtowania przestrzeni. Kontrowersyjnymi scenografiami okazały się również realizacje Piotra Potworowskiego, zwłaszcza do "Wesela" Wyspiańskiego w reżyserii Tadeusza Byrskiego i muzyką Tadeusza Szeligowskiego. Należy wspomnieć, że prace Potworowskiego do tego przedstawienia zostały uznane za jedne z najważniejszych w dziejach polskiej scenografii. Do współpracy Horzyca zapraszał również artystów takiego formatu, jak Tadeusz Kantor, Irena Eichlerówna, Zofia Rysiówna czy Kazimierz Wichniarz. W 1958 r. kierownictwo Teatru objęli - również na krótko - Irena i Tadeusz Byrscy. Ważną datą w dziejach sceny był rok 1973 r. - wówczas to z Państwowego Teatru Polskiego w Poznaniu wyodrębniono dwie sceny, w tym Teatr Polski, w którym dyrekcję objął Roman Kordziński. Lata 80. i 90. nie były dla Teatru Polskiego udane - zarówno pod względem artystycznym, jak i frekwencyjnym. Powoływani i odwoływani - często w środku sezonu - dyrektorzy pełnili swoją funkcję średnio 1,5 roku (Mikołaj Grabowski, Zbigniew Jaśkiewicz, Jerzy Stasiuk, Lech Raczak, Waldemar Matuszewski, wyjątkiem był Grzegorz Mrówczyński, który był dyrektorem przez 9 sezonów). Duże zmiany nastąpiły w 2000 r., kiedy to dyrekcję Teatru objęli Paweł Łoziński i Paweł Łysak. Wówczas to Teatr Polski, realizujący ogólnopolskie i międzynarodowe projekty, stał się jedną z czołowych scen w kraju. W 2003 r. nastąpiła kolejna zmiana na stanowisku dyrektora Teatru Polskiego - w wyniku konkursu kierownictwo objął Paweł Szkotak - założyciel i dyrektor poznańskiego Teatru Biuro Podróży. W 2004 r. Teatr Polski uzyskał tytuł najlepszego teatru repertuarowego w Polsce (obok warszawskiego Teatru Rozmaitości oraz wałbrzyskiego Teatru im. J.Szaniawskiego), przyznany przez miesięcznik TEATR, a Paweł Szkotak prestiżowy "Paszport Polityki".