Rada Miasta Poznania

Honorowe Obywatelstwo Miasta Poznania 2021

Teresa Zarzeczańska-Różańska urodziła się 15 października 1946 r. w Siemiątkowie. Była zawodniczką sekcji pływackiej Lecha Poznań, uprawiała także łucznictwo i bieganie. W latach 1972-1977 była zawodniczką Klubu Płetwonurków LOK "Delfin", członkiem kadry narodowej w ratownictwie wodnym i płetwonurkowaniu. W latach 1967-1972 należała do polskiej kadry narodowej w pływaniu. 30 sierpnia 1975 r. Teresa Zarzeczańska-Różańska jako pierwsza reprezentantka naszego kraju oraz czwarta kobieta w historii przepłynęła kanał La Manche, pokonując trasę w czasie 11 godzin 10 minut, w asyście sędziego i asekurującego kutra. Osiągnięty czas do dziś jest rekordem, którego nie pobił żaden z Polaków. Teresa Zarzeczańska-Różańska swój wyczyn opisała w książce Kraulem przez kanał La Manche. W latach 90. organizowała starty pływackiej sztafety kobiecej, która m.in. w 1992 r. pobiła rekord świata w przepłynięciu kanału La Manche (9 godz. 48 minut), a w 1993 r. w przepłynięciu tego kanału w dwie strony (20 godz. 43 minuty) oraz pokonała najdłuższą na świecie trasę jednoetapowego maratonu z Kołobrzegu na Bornholm (niemal 95 km). Zdobyła także brązowy medal MŚ weteranów na dystansie 50 m stylem klasycznym. W 1985 r. odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2020 r. tytułem Superseniora Poznańskiego Sportu.

Zasłużeni dla Miasta Poznania 2021

Hieronim Kowalski urodził się 1 maja 1933 r. we Włocławku. Podczas II wojny światowej stracił najbliższych i trafił pod opiekę rodziny, której głową był dowódca oddziału Batalionów Chłopskich. Chłopca posyłano z meldunkami jako łącznika. W 1945 r., już o pseudonimie "Franek", został przeniesiony do 6 Batalionu Pontonowo-Mostowego, z którym dotarł do Berlina. Po wojnie odznaczony Medalem Orderu Virtuti Militari. W 1946 r. jego Batalion przeniesiono do Modlina, gdzie stacjonował 1 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego. W 1950 r. odbył szkolenie szybowcowe w Malborku, a następnie kurs samolotowy w Aeroklubie Warszawskim. Po maturze przyjęty do Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Radomiu. W 1956 r., powrócił do macierzystego 1 Pułku, który przeniesiono do Mińska Mazowieckiego. W 1961 r. znalazł się w gronie pilotów szkolonych na samolotach naddźwiękowych MiG-21. Miały one trafić do 62. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Poznaniu, więc "Franek" wraz z rodziną na stałe przeniósł się do Wielkopolski. Rozpoczął szkolenie teoretyczne i loty kontrolne na MiGach-21. Następnie szkolił innych kandydatów na pilotów, między innymi Mirosława Hermaszewskiego. W 1967 r. Hieronim Kowalski dołączył do Aeroklubu Poznańskiego, gdzie uzyskał uprawnienia instruktora szybowcowego i samolotowego. W 1987 r. "Franek" zakończył służbę wojskową w stopniu podpułkownika. Rozpoczął pracę instruktora w Aeroklubie Poznańskim. Awansował na szefa wyszkolenia, a w 1996 r. został dyrektorem Aeroklubu oraz szefem zespołu instruktorów. Za działalność sportową zdobył "Złotą Odznakę Szybowcową z dwoma diamentami" oraz złotą odznakę "Za Zasługi dla Aeroklubu Polskiego". W 2009 r. otrzymał Wyróżnienie Honorowe im. DEDALA, statuetkę przyznawaną za wybitne osiągnięcia na polu teoretycznego i praktycznego szkolenia lotników.

Barbara Napieralska urodziła się 8 kwietnia 1955 r. w Grodzisku Wielkopolskim. Jest absolwentką Technikum Energetycznego w Poznaniu. W działalność "Solidarności" zaangażowała się w 1980 r. w poznańskiej Teletrze, gdzie redagowała podziemne pismo zakładowe Rezonans. Gdy wprowadzono stan wojenny 13 grudnia 1981 r. niezwłocznie przystąpiła do pomocy represjonowanym na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Była jednym z koordynatorów akcji zbierania informacji o zatrzymaniach i internowaniach. 14 grudnia sama została internowana. Początkowo przebywała w areszcie w Poznaniu. Następnie przeniesiono ją do ośrodka w Gołdapi, gdzie przebywała do 5 lipca 1982 r. Po zwolnieniu kontynuowała działalność związkową, utrzymując kontakty z członkami podziemia z poznańskiej Akademii Rolniczej i Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. W Teletrze była członkiem Tymczasowej Komisji Zakładowej. Ponownie zatrzymana 5 marca 1984 r. pod zarzutem przynależności do struktur "Solidarności" oraz redakcji i kolportażu podziemnych wydawnictw. Postępowanie przeciwko Barbarze Napieralskiej umorzono 21 lipca 1984 r. na mocy amnestii, jednak po wyjściu z aresztu zwolniono ją z pracy w Teletrze. W 1988 r. Kolegium ds. Wykroczeń ukarało ją za uczestnictwo w niezależnych manifestacjach. W 1990 r. rozpoczęła pracę w Zarządzie Regionu Wielkopolska, którą kontynuowała do 2018 r. W latach 2010-2014 była członkiem rady programowej Tygodnika Solidarność. Jest m.in. pełnomocnikiem Zarządu Regionu Wielkopolska ds. kombatanckich, archiwizacji i historii "Solidarności" oraz wiceprezesem poznańskiego oddziału Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej.

Elżbieta Nowicka urodziła się 12 września 1953 r. we Wrześni. Od 1972 roku mieszkanka Poznania, absolwentka polonistyki na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 2016 r. uzyskała tytuł profesora. Jest zatrudniona w Instytucie Filologii Polskiej UAM, jako historyk literatury w Zakładzie Literatury Romantyzmu. Naukowo i dydaktycznie zajmuje się historią literatury, teatru dramatycznego i opery. Stale współpracuje z Katedrą Dramatu, Teatru i Widowisk oraz Katedrą Muzykologii UAM. W latach 2004-2012 kierowała Oddziałem Poznańskim Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza, organizując we współpracy z Domem Literatury Biblioteki Raczyńskich otwarte dla publiczności wykłady, odczyty, konferencje i promocje książek z udziałem historyków, historyków literatury, socjologów, pisarzy czy muzykologów z całej Polski. Od 2011 roku kieruje (założonym w tym samym roku) Centrum Badań nad Teatrem Muzycznym UAM, w szczególności rozwijając badania nad librettem operowym Europy oraz nad dziełem operowym jako złożoną strukturą słowno-muzyczno-teatralną. Elżbieta Nowicka interdyscyplinarność badań łączy z integracją różnych środowisk naukowych w Polsce oraz współpracą z badaczami zza granicy. Jest organizatorką seminariów naukowych organizowanych we współpracy z Komisją Muzykologiczną Polskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W swoim dorobku ma sześć książek i kilkadziesiąt artykułów w najważniejszych czasopismach naukowych. Od 2012 r. nieprzerwanie kieruje również Wydziałowym Studium Doktoranckim na Wydziale Filologii Polskiej i Klasycznej UAM. Jest członkiem PTPN oraz Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza.

Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz urodziła się 14 lutego 1943 r. w Poznaniu. Studia prawnicze ukończyła w 1966 r. na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. W 1971 r. obroniła doktorat napisany pod kierunkiem profesora Zygmunta Ziembińskiego, założyciela poznańskiej szkoły teorii prawa. W latach 1980-1981 oraz w 1983 r. jako stypendystka Fundacji im. Alexandra von Humboldta przebywała na stażach badawczych m.in. na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, na uczelniach w Salzburgu, Wiedniu, Bochum. Stopień doktora habilitowanego nauk prawnych na podstawie rozprawy Problemy racjonalnego tworzenia prawa uzyskała w 1982 r. W 1995 r. nadano jej tytuł profesora. W latach 1991-2013 kierowała Katedrą Teorii i Filozofii Prawa UAM. Pełniła ważne funkcje, m.in. członka Senatu oraz prorektora, dwukrotnie przygotowywała statut uczelni oraz kierowała pracami Komisji Prawnej Senatu UAM. Na dorobek naukowy prof. Sławomiry Wronkowskiej-Jaśkiewicz składa się ponad 80 pozycji, jest autorką lub współautorką kilkunastu książek, w tym podręczników akademickich. Została członkiem wielu towarzystw naukowych, m.in. Międzynarodowego Europejskiego Stowarzyszenia ds. Legislacji, Międzynarodowego Stowarzyszenia Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej. Pełniła także funkcję przewodniczącej Komitetu Nauk Prawnych PAN. Uczestniczyła w pracach Kapituły Poznańskiej Nagrody Literackiej. W latach 2010-2019 pełniła funkcję sędziego Trybunału Konstytucyjnego.

Rada Miasta Poznania postanowiła oddać symboliczny hołd i podziękowanie dla tych, którzy zaangażowali się w bezpośrednią walkę z pandemią Covid-19, ryzykując własnym zdrowiem i życiem. Przedstawicielom: zawodów medycznych - lekarzom, pielęgniarkom, ratownikom medycznym, laborantom, sanitariuszom, salowym - oraz pracownikom socjalnym i wolontariuszom. Pracownicy ochrony zdrowia byli w największym niebezpieczeństwie pod względem możliwości zarażenia się wirusem SARS-CoV-2, co stanowi zagrożenie także dla ich rodzin i najbliższych. Stres i przewlekłe zmęczenie już od ponad roku codziennie towarzyszą służbom medycznym. Dotychczas w Polsce pandemia odebrała życie ponad 150 pracownikom ochrony zdrowia. Instytucje pomocowe, ich pracownicy oraz wolontariusze, w niecodziennych czasach realizowały swoje zwyczajowe zadania, takie jak dokonywanie kwalifikacji do udzielenia świadczeń, udzielanie bezpośredniej pomocy materialnej lub usługowej. Wspieranie najuboższych w warunkach zagrażających zdrowiu oraz zawodowa odpowiedzialność za inne osoby, nierzadko starsze i cierpiące na choroby somatyczne, stanowi trudne, wyczerpujące doświadczenie. W czasie izolacji społecznej już zwykła rozmowa może być dla kogoś dużym wsparciem, dlatego bardzo ważną rolę w walce z pandemią odgrywają wolontariusze, osoby służące pomocą w szpitalach, ośrodkach pomocy społecznej lub we własnej okolicy, w najbliższym sąsiedztwie. To cisi bohaterowie pomagający w dokonywaniu niezbędnych zakupów, wyprowadzający na spacer psy, wspierający służby medyczne posiłkami.

oprac. red.