W tym miejscu w latach osiemdziesiątych XIII w. powstał kościół i klasztor dominikanek. Najpierw zbudowano obecne prezbiterium z chórem zakonnym, w XIV w. dobudowano nawę, w XV w. przebudowano szczyt wschodni, a od północy kaplicę, która powiększona w XVI w. utworzyła nawę boczną. Po kasacie klasztoru przez Prusaków w 1822 r. kościół niszczał, dopiero w 1926 r. dawną funkcję przywrócili mu salezjanie, odbudowując go według proj. Kazimierza Rucińskiego (dobudowano przęsło chóru i neobarokową fasadę według proj. Lucjana Michałowskiego).
To budowla gotycka, której prezbiterium nakryte jest jedynym w Poznaniu sklepieniem żebrowym z ok. 1440 r.; w nawie głównej sklepienie żaglaste, a w bocznej gwiaździste. Wyposażenie kościoła pochodzi z l. 1927-30 (proj. L. Michałowski). W neobarokowym ołtarzu głównym z 1928 r. w polu środkowym obraz Matki Boskiej Wspomożenia Wiernych, a w zwieńczeniu patronki św. Katarzyny Aleksandryjskiej - dzieła Antoniego Ziętkiewicza. W prawym narożu nawy głównej eklektyczny ołtarz boczny z rzeźbą św. Jana Bosko i herbem Salezjanów, a na mensie ołtarzowej portrety bł. Oratorianów (tzw. "Poznańskiej Piątki z Wronieckiej") - Czesława Jóźwiaka, Edwarda Kaźmierskiego, Franciszka Kęsy, Edwarda Klinika i Jarogniewa Wojciechowskiego - chłopców działających w konspiracji, zamordowanych przez Niemców, a beatyfikowanych w 1999 r. w Warszawie przez papieża Jana Pawła II. Na uwagę zasługuje także ambona, rzeźby świętych: Józefa, Dominika Savio i Antoniego, neobarokowy ołtarz z rzeźbą Serca Jezusowego w nawie bocznej oraz organy z lat 1928-29. W kruchcie m.in. tablica upamiętniająca błogosławionych Oratorianów.
Z dawnych zabudowań klasztornych (XIV-XVI w.) pozostało skrzydło zachodnie oraz baszta w trzynastowiecznym murze obronnym miasta.
Wróć do listy