Henryk Śniegocki
Henryk Śniegocki (1893-1971) - nauczyciel, działacz harcerski, powstaniec. Urodził się 18 stycznia 1893 r. w Kościanie, w rodzinie tłumacza sądowego Józefa Franciszka i Marii ze Śmigielskich. Po śmierci ojca rodzina przeprowadziła się (1902) do Poznania. Po ukończeniu szkoły (1911) rozpoczął naukę zawodu i podjął działalność w Stowarzyszeniu Samokształcącym Młodzieży "Iskra". W 1912 r. był współzałożycielem pierwszej drużyny skautów w Poznaniu. Brał udział w demonstracjach patriotycznych. W 1913 r. przyjęty został do Towarzystwa Tomasza Zana. W sierpniu 1914 r. został zmobilizowany do armii niemieckiej, ale już w styczniu 1915 r. miał możliwość zwolnienia.
Pracował w Magistracie miasta Poznania, kontynuując działalność harcerską. Przejął komendę hufca "Piast". W 1916 r. został komendantem drużyn skautowych w Poznaniu i wszedł w skład Głównej Kwatery Skautowej na Rzeszę Niemiecką. Współuczestniczył w wydawaniu miesięcznika "Ruch skautowy", jak również organizowaniu manifestacji patriotycznych czy zlotów harcerskich. Skazano go za to (4 I 1918) na 600 marek grzywny oraz zwolniono z pracy w Magistracie. Należał do grupy współzałożycieli POW ZP. 1 VII 1918 r. ponownie wcielono go do wojska, ale w końcu sierpnia wyreklamowano. Od tego czasu działał w pow. gostyńskim, śremskim i leszczyńskim. 11 listopada wrócił do Poznania. Wszedł do Rady Jedenastu POW, brał udział w tzw. zamachu na Ratusz i organizowaniu kompanii Służby Straży i Bezpieczeństwa.
W imieniu skautingu witał I. Paderewskiego w "Bazarze" (wieczorem 26 XII 1918). 27 grudnia z oddziałem POW urzędował natomiast w gmachu Muzeum, naprzeciw "Bazaru". Później wchodził w skład kompanii skautowej W. Wierzejewskiego. 6 I 1919 r. brał udział w opanowaniu lotniska na Ławicy. Wobec rozwiązania POW ZP, zajął się harcerstwem. W marcu 1919 r. został naczelnikiem drużyn męskich ZHP w Wielkopolsce. Podjął też roczne studia przygotowawcze do zawodu nauczycielskiego i przeszedł do pracy w szkolnictwie. Od lutego 1920 r. pełnił funkcję Komisarza Plebiscytowego w pow. Sztum i Malbork, a w lipcu podobną pracę podjął na Górnym Śląsku. Korfanty skierował go do pow. kozielskiego. Należał do POW Górnego Śląska i brał udział w II powstaniu śląskim.
W 1921 r. powrócił do Poznania i podjął pracę w szkolnictwie. Był też instruktorem Komendy Chorągwi ZHP, w latach 1926-1928 pełnił funkcję Komendanta Chorągwi Wielkopolskiej ZHP. Po przewrocie majowym wszedł w konflikt z sanacyjnymi władzami oświatowymi. W grudniu 1927 r. przeniesiono go karnie do szkoły w Krobi (pow. gostyński), co uniemożliwiło mu pracę w ZHP, a w 1937 r. "dla dobra szkoły" - aż na Polesie. W latach 1934-1935 mieszkał w Poznaniu, a pracował w Środzie. Dopiero od 1936 r. ponownie uzyskał pracę w szkolnictwie poznańskim. Aktywnej pracy w ZHP już nie podejmował. 24 X 1939 r. został aresztowany i osadzony w Forcie VII. Uwolniono go 8 grudnia, ale rodzinę wysiedlono w tym czasie do GG. Odnalazł ją dopiero w Ostrowcu Świętokrzyskim i resztę okupacji przebywał w Częstochowie. Brał udział w ruchu oporu, w tajnym nauczaniu. W końcu lutego 1945 r. powrócił do Poznania, podjął pracę nauczycielską i w ZHP. W 1952 r. przeszedł w stan spoczynku. Pracował w Sekcji Nauczycielskiej Emerytów ZNP, od 1957 r. ZBoWiD-zie. Zmarł l grudnia 1971 r. w Poznaniu. Jest pochowany na cmentarzu junikowskim. Był odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym i wieloma in. odznaczeniami. Ożenił się z Marią Karczewską, z którą miał troje dzieci: Jerzego, Urszulę i Barbarę.