Przekładanie orzeczeń
Zgodnie z ustawą z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej oraz społecznej i zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U 1997 r., Nr 123, poz. 776 ze. zm.), za osoby niepełnosprawne uznaje się osoby z:
- orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności lub
- orzeczeniem o niepełnosprawności lub
- orzeczeniem o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy wydanym na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Osoby, które przed dniem 1 stycznia 1998 roku zostały zaliczone do jednej z grup inwalidów lub uzyskały orzeczenie o stałej lub długotrwałej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym są również osobami niepełnosprawnymi w rozumieniu ustawy o rehabilitacji.
Zasady przekładania orzeczeń
Ustawa o rehabilitacji zawodowej oraz społecznej i zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ustala zasady "przekładania" orzeczeń wydanych przez lekarza orzecznika ZUS na orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, zgodnie, z którymi traktuje się na równi:
- orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności z orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (dawna I grupa inwalidztwa).
- orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy (dawna II grupa inwalidztwa)
- orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności z orzeczeniem o częściowej niezdolności do pracy (dawna III grupa inwalidztwa).