• wycug wych. z użycia [dożywotnie utrzymanie, dożywocie (zapewnione komu przez dzieci po zrzeczeniu się majątku, zwykle na ich rzecz)]: W sieni drzwi na lewo, tu mieszkają starzy gospodarze na wycugu, na wprost piec chlebowy i schody na strych. Mimo ostrej odprawy w sprawie wycugu dziadek zachodził do nas nadal, głównie w sprawach "nie z tego świata". Okazało się, że kupił gospodarkę od wdowy Rzędziny, która była na wycugu. Trudne, zawleczone z miasta słowo wspominał często ojciec, gdy dziesiątki razy wyliczał z dziadkiem spodziewaną wysokość tejże tajemniczej emerytury. Dziadek nazywał ją inaczej, prościej pański wycug.

sieci społecznościowe