Zarząd Zieleni Miejskiej

Park powstał pod koniec XVII wieku. Do 1775 roku pełnił funkcję ogrodu botanicznego - najpierw dla mnichów, a później dla gimnazjum św. Marii Magdaleny.

Od 1815 roku właścicielem terenu był Antoni Henryk Radziwiłł, namiestnik Wielkiego Księstwa Poznańskiego, który postanowił urządzić tu ogród dworski. Połączył w nim szpalerowy ogród francuski z elementami parku angielskiego. Przestrzeń ogrodu była miejscem licznych spotkań o charakterze rozrywkowym i politycznym. Odbywały się tu rozmowy dyplomatyczne o dużym znaczeniu dla Księstwa. W okresie wzmożonej germanizacji Polakom zakazano wstępu na ten teren.

W okresie międzywojennym park przynależał do siedziby wojewody mieszczącej się w kolegium jezuickim. W 1938 roku przedłużono ulicę Podgórną (obecnie ul. Porucznik Janiny Lewandowskiej) do ul. Garbary, co wpłynęło na zmianę układu parku.

W czasach PRL część kolegium zaadaptowano na przedszkole, a park pełnił funkcję ogrodu zabaw. Na początku XXI wieku, po drobiazgowej rewitalizacji, przywrócono mu dawną świetność, zbudowano ogrodzenie i wprowadzono elementy małej architektury.

W 1960 roku, w związku z Rokiem Chopinowskim, dzięki inicjatywie Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania, uzyskano zgodę władz wojewódzkich na przekształcenie ogrodu w publiczny park. Jego otwarcie nastąpiło 22 lipca 1961 roku. Na budynku urzędu umieszczono tablicę pamiątkową, przypominającą, że w 1838 roku w Poznaniu przebywał i koncertował Fryderyk Chopin.

W centralnej części parku znajduje się popiersie patrona - Fryderyka Chopina. W jego pobliżu można podziwiać biało-czerwony dywan kwiatowy, składający się z trzech tysięcy czerwonych begonii oraz 760 sztuk starca srebrzystego.

Park Chopina zajmuje 16 tysięcy metrów kwadratowych. Wśród najstarszego drzewostanu znajdują się m.in.: lipa drobnolistna (obwód pnia - 3 m), klon jawor, klon zwyczajny, dąb czerwony, platan, jesion wyniosły, orzech szary oraz bożodrzew gruczołowaty.