IZABELA DYLEWSKA-ŚWIATOWIAK
W uznaniu wybitnych osiągnięć sportowych w kajakarstwie i zaangażowania w propagowanie sportu i kształtowanie sportowego ducha młodych pokoleń,
Rada Miasta Poznania nadaje
pani Izabeli Dylewskiej-Światowiak tytuł
ZASŁUŻONY DLA MIASTA POZNANIA
Izabela Dylewska-Światowiak jest absolwentką Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu i byłą zawodniczką Klubu Sportowego "Posnania". Uznawana jest za najlepszą i najbardziej utytułowaną kajakarkę w historii Polski.
Trzykrotnie uczestniczyła w igrzyskach olimpijskich, z dwóch z nich przywożąc medale. W Seulu w 1988 roku zdobyła brązowy medal w konkurencji K-1 na dystansie 500 metrów, a w Barcelonie w 1992 roku brąz w tej samej konkurencji. W 1996 roku, w Atlancie, razem z Elżbietą Urbańczyk, zajęła 7. miejsce w konkurencji K-2 na dystansie 500 metrów. Jest też dwukrotną złotą medalistką mistrzostw Europy (Płowdiw 1997) oraz kilkukrotną srebrną i brązową medalistką mistrzostw świata. Do jej medalowej kolekcji z międzynarodowych zawodów trzeba zaliczyć również sukcesy na letniej uniwersjadzie w Zagrzebiu, w 1987 roku, gdzie wywalczyła złoto w konkurencji K-1 oraz brąz w konkurencji K-4, oba na dystansie 500 metrów. W kraju może pochwalić się 36 tytułami mistrzyni Polski w konkurencjach: K-1, K-2 i K-4.
Czterokrotnie zostawała laureatką Plebiscytu Przeglądu Sportowego na Najlepszego Sportowca w Polsce, była również zwyciężczynią Plebiscytu na Najlepszego Sportowca Wielkopolski. Została odznaczona w 1997 roku przez Prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Przyznano jej także dwukrotnie Srebrny Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
Po zakończeniu kariery sportowej zaangażowała się w działalność społeczno-polityczną. W latach 2002-2006 była radną Sejmiku Województwa Wielkopolskiego. Izabela Dylewska-Światowiak nadal jest związana z kajakarstwem. Organizuje turystyczne spływy kajakowe, a także trenuje młodych sportowców.
Fot. Polski Komitet Olimpijski
**
BENEDYKT NIEWCZYK
Wyrażając uznanie dla kultywowania rodzinnej tradycji lutniczej oraz dziękując za pielęgnowanie i promowanie rzemiosła artystycznego w kraju i za granicą,
Rada Miasta Poznania nadaje
panu Benedyktowi Niewczykowi tytuł
ZASŁUŻONY DLA MIASTA POZNANIA
Benedykt Niewczyk jest lutnikiem w czwartym pokoleniu. Prowadzi w Poznaniu założoną w 1885 roku Pracownię Lutniczą Niewczyk & Synowie, którą przejął od swojego ojca. To najstarsza w Polsce i jedna z trzech najstarszych na świecie pracowni lutniczych.
W latach 1979-1984 Benedykt Niewczyk studiował fizykę doświadczalną na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza, ze specjalizacją akustyka. Od 1987 do 2001 roku był współpracownikiem Instytutu Mowy, Muzyki i Słyszenia w Królewskiej Wyższej Szkole Technicznej w Sztokholmie (Kungliga Tekniska högskolan - KTH). Łączy zainteresowania lutnictwem z badaniami nad akustyką skrzypiec.
Jest współautorem kilkunastu prac naukowych i prowadzi działalność dydaktyczną na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza, gdzie uczy o akustyce instrumentów, w szczególności skrzypiec. Po swoim ojcu Stefanie przejął nie tylko prowadzenie pracowni lutniczej. Na prośbę uczestników kolejnych edycji Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego od 1952 roku - czyli od momentu przeniesienia organizacji konkursu do Poznania - Stefan Niewczyk sprawował pieczę nad instrumentami. Benedykt pomagał ojcu w realizacji tego zadania, a dziś jest jedynym lutnikiem opiekującym się instrumentami wykonawców podczas tego prestiżowego konkursu.
W latach 2007-2012 pełnił funkcję członka zarządu Towarzystwa Muzycznego im. H. Wieniawskiego w Poznaniu. Jest też biegłym sądowym przy Sądzie Okręgowym w Poznaniu. Za swoją pracę i aktywną działalność został wyróżniony Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Wielkopolskiego.
Osobiście bardzo ceni dedykację jednego z najwybitniejszych skrzypków - sir Yehudi Menuhina: "Mr Benedykt Niewczyk - I salute a dynasty".
Fot. archiwum prywatne
**
ANTONI RUT
Wyrażając uznanie dla osiągnięć artystycznych oraz doceniając wkład w rozwój fotografiki i kształtowanie kolejnych pokoleń artystów,
Rada Miasta Poznania nadaje
panu Antoniemu Rutowi tytuł
ZASŁUŻONY DLA MIASTA POZNANIA
Artysta fotografik, którego artystyczna droga, obejmująca ponad 55 lat twórczości, pełna jest pasji, oddania sztuce i pracy na rzecz rozwoju polskiej fotografii. Antoni Rut wprowadza nowe spojrzenie na tę dziedzinę sztuki, szczególnie w zakresie fotografii krajobrazu, czystej fotografii oraz foto-grafiki.
W latach 1982-2005 prowadził przy ul. Św. Marcin 53 legendarną galerię fotografii, w której przez ponad pięćdziesiąt lat stał słynny fotoplastykon.
Dzięki determinacji artysty i we współpracy z Miastem Poznań, urządzenie zostało wyremontowane i stanowi jedną z lokalnych atrakcji turystycznych (obecnie znajduje się w siedzibie Wydawnictwa Miejskiego Posnania przy ul. Ratajczaka 44).
Swoje prace Antoni Rut prezentował m.in. na sześćdziesięciu ośmiu wystawach indywidualnych oraz zbiorowych, pokonkursowych, eksponowanych w muzeach i galeriach w Polsce oraz w ponad pięćdziesięciu krajach świata. Jest laureatem licznych nagród i wyróżnień. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Brązowym, Srebrnym i Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
Antoni Rut wykazuje się ogromnym zaangażowaniem w organizację i rozwój polskiego środowiska fotograficznego. Był pomysłodawcą i organizatorem ważnych wydarzeń fotograficznych, takich jak: Ogólnopolski Konkurs Fotografii "Przestrzeń wyobraźni", Ogólnopolski Festiwal Diaporam Cyfrowych czy Ogólnopolski Konkurs "Poznański Salon Robinsonada". W roli wykładowcy przez osiem lat prowadził kursy fotografii, ucząc setki fotografików zasad artystycznego spojrzenia na otaczający świat.
Jako wieloletni działacz Związku Polskich Artystów Fotografików oraz Związku Artystów Plastyków pełnił szereg kluczowych funkcji, w tym wiceprezesa i sekretarza wielkopolskiego okręgu ZPAF, a także wiceprezesa oddziału poznańskiego i członka zarządu krajowego Związku Artystów Plastyków. Jest założycielem i prezesem (od 2015 roku) Wielkopolskiego Związku Artystów Plastyków.
Fot. archiwum prywatne
**
TOMASZ SOKOŁOWSKI
Wyrażając uznanie dla wkładu w rozwój polskiego prawa cywilnego oraz zaangażowania w budowanie demokracji lokalnej i poznańskiego samorządu, Rada Miasta Poznania nadaje
panu Tomaszowi Sokołowskiemu tytuł
ZASŁUŻONY DLA MIASTA POZNANIA
Tomasz Sokołowski to profesor nauk prawnych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, specjalista w zakresie prawa cywilnego, handlowego, ubezpieczeniowego i rodzinnego.
Brał aktywny udział w odbudowie samorządu terytorialnego, pełniąc funkcję radnego Miasta Poznania I kadencji (1990-1994) i przewodniczącego Rady Miasta Poznania (1990-1992). Po wyborze na to stanowisko, dziękując za zaufanie, deklarował chęć "współpracy ze wszystkimi obywatelami tego miasta, niezależnie od ich opcji światopoglądowych".
Miał znaczący wkład w rozwój polskiego prawa cywilnego, w szczególności prawa rodzinnego. Jego publikacje dotyczące skutków prawnych rozwodu, prawa rodzinnego czy też rzeczowego stanowią istotne źródło wiedzy i są fundamentem wielu współczesnych rozważań w tej dziedzinie. Jako autor książek, monografii i artykułów naukowych przysłużył się kształceniu kolejnych pokoleń prawników na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza (gdzie pełnił funkcję dziekana), w poznańskiej Wyższej Szkole Bankowej (obecnie Uniwersytet WSB Merito) czy na innych uczelniach, m.in. na Uniwersytecie Gdańskim.
Tomasz Sokołowski angażował się w prace badawcze i redakcyjne, biorąc udział w przygotowaniu takich wydawnictw naukowych jak m.in.: System Prawa Prywatnego oraz Kodeks cywilny. Komentarz.
Publikował w wielu czasopismach, w tym w związanym z UAM "Ruchu Prawniczym, Ekonomicznym i Socjologicznym".
Poza aktywnością zawodową czynnie uczestniczył w życiu społeczno-kulturalnym miasta, wspierał inicjatywy promujące edukację, kulturę oraz wartości obywatelskie, pełnił funkcję prezesa Klubu Inteligencji Katolickiej w Poznaniu. Za swoją działalność naukową i społeczną został odznaczony w 2014 roku przez Prezydenta RP Złotym Krzyżem Zasługi.
Fot. archiwum prywatne
**
WIELKOPOLSKI OŚRODEK KSZTAŁCENIA i STUDIÓW SAMORZĄDOWYCH
Wyrażając uznanie i wdzięczność za niestrudzoną pracę na rzecz Poznania oraz kształcenie i wspieranie polskiego samorządu,
Rada Miasta Poznania nadaje
Stowarzyszeniu Wielkopolski Ośrodek Kształcenia i Studiów Samorządowych tytuł
ZASŁUŻONY DLA MIASTA POZNANIA
Stowarzyszenie powstało 22 czerwca 1990 roku z intencją udzielania wsparcia kadrom odradzającego się samorządu terytorialnego. Dostarczało prezydentom, wójtom i burmistrzom, a później starostom powiatów, potrzebnej wiedzy i umiejętności do zarządzania strukturami samorządowymi oraz kompetencji przydatnych w pracy na rzecz administracji publicznej. Organizując wizyty studyjne w krajach rozwiniętej demokracji, Stowarzyszenie umożliwiało polskim samorządowcom czerpanie najlepszych wzorców i pozyskiwanie tak potrzebnego doświadczenia.Inicjatorami powstania Ośrodka było grono kilkunastu przedstawicieli poznańskiego środowiska akademickiego tworzących społeczny zespół ekspertów dla posłów i senatorów Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. Na jego czele stali senator prof. Ryszard Ganowicz oraz prof. Ewa Borkowska-Bagieńska. Na stanowisko dyrektora WOKiSS-u powołano Macieja Kozika, poznańskiego prawnika, który do dziś pełni tę funkcję. Obecnie WOKiSS jest najstarszym stowarzyszeniem samorządów w Polsce - zrzesza 247 gmin z terenu województw: wielkopolskiego, lubuskiego, dolnośląskiego, łódzkiego i zachodniopomorskiego oraz 30 wielkopolskich powiatów. Działalność Stowarzyszenia oparta jest na dwóch głównych filarach: edukacji oraz świadczeniu usług doradczych. Doradztwo prowadzone jest w obszarach merytorycznych, prawnych, organizacyjnych oraz informatycznych.
Stowarzyszenie wspiera samorządy m.in.: w opracowywaniu i wdrażaniu strategicznych dokumentów rozwojowych, pozyskiwaniu zewnętrznych źródeł finansowania i rozliczaniu uzyskanych dotacji. W mionionym 35-leciu WOKiSS odegrał olbrzymią rolę we wspieraniu polskiej samorządności i integracji środowiska samorządowego i ma niekwestionowane zasługi w rozwoju polskiej demokracji lokalnej.