1946-1990
Poznań zyskał drugie ujęcie wody oprócz rozbudowywanego do 1964 roku ujęcia w Dębinie. W 1968 roku uruchomiono I etap ujęcia wody podziemnej w Mosinie. Stopniowo wodociągowano rejony peryferyjne oraz nowych osiedli mieszkaniowych takich jak: Bonin, Smochowice, Starołęka, Kopanina, Podolany, Umultowo, Dębiec, Grunwald, Piątkowo. Długość sieci wodociągowej potroiła się. Pod koniec lat 80. z wody korzystało prawie 95% mieszkańców (1950-77%), a przeciętny poznaniak zużywał rocznie 67 m3 wody. Wydajność wodociagów nie nadążała za rozwojem miasta. Występował okresowy niedobór wody, szczególnie na nowych osiedlach mieszkaniowych.
Blisko 1/3 ścieków miejskich, jedynie z lewobrzeżnej części miasta, była oczyszczana mechanicznie w przedwojennej oczyszczalni ścieków przy ul. Serbskiej. W 1989 roku zakończono I etap części mechanicznej nowej oczyszczalni - Centralnej Oczyszczalni Ścieków w Koziegłowach k/ Poznania, która przejęła część ścieków z prawobrzeżnej części miasta. Do końca lat 80.długość sieci kanalizacyjnej potroiła się. Skanalizowano rejony peryferyjne i nowych osiedli mieszkaniowych. Z sieci kanalizacyjnej korzystało ponad 96% mieszkańców (1950-74%).
Źródło danych statystycznych: Urząd Statystyczny w Poznaniu
Wersja do druku
| okres | m3 na mieszkańca |
|---|---|
| 1950 | 19.9 |
| 1960 | 27.9 |
| 1970 | 40.5 |
| 1980 | 61.5 |
| 1990 | 67.0 |