Poznańscy Bambrzy
Bambrzy to polacy pochodzenia niemieckiego, potomkowie osadników przybyłych z okolic Bambergu (Frankonia), którzy w latach 1719-1753 zostali sprowadzeni przez władze Poznania, aby zasiedlić opuszczone wsie, zniszczone i wyludnione podczas wojny północnej i będącej jej skutkiem epidemii cholery, co pozbawiło miasto płynących z nich zysków. Aby odbudować wsie (obecnie dzielnice miasta) władze miejskie postanowiły sprowadzić osadników z za zachodniej granicy, którzy już wcześniej osiedlali się małymi grupami w Polsce. Wydano odezwę skierowaną do państw niemieckich, w tym głównie do Bambergu w południowej Frankonii. Wybór tego regionu został podyktowany prawdopodobnie namową biskupa poznańskiego Krzysztofa Szembeka. Przebywając w Bambergu zauważył on, że mimo urodzajnej ziemi i bogatych gospodarstw wielu chłopów żyło bardzo biednie. Wynikało to z zakazu dzielenia ziemi między dziećmi - dziedziczył tylko jeden z synów. Jedynym warunkiem dla osadników było (zgodnie z nakazem Augusta II Mocnego z 1710 r. dotyczącym wszystkich cudzoziemców osiedlających się w Polsce) wyznanie rzymskokatolickie. Osadnicy przybywali w latach 1719-1753, osiedlając się na Boninie, Dębcu, Górczynie, Jeżycach, Ratajach i Wildzie oraz w Luboniu.